Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Nieuwe buren
van een vrouw die van haar buurman hield en de hel ontdekte
Hij woonde ineens naast mij. Wist een mooie wandelplek. Hielp me met klusjes, ik maakte lasagna voor hem. Nam ons mee naar de dierentuin, kwam bij onze eetclub. We zochten om de beurt een film uit. We haalden roti. We fotografeerden samen. Hij werd een vriend, ik werd verliefd. Een sneeuwbal tegen mijn raam om middernacht. Hij flirtte, en had het zelf niet eens door. We zoenden op straat na een avond uit, SMSten, hij bleef slapen en dat was een goed idee. We kenden elkaar inmiddels een jaar.
Hij bleef. Dag na dag, week na week, en langer. Onze levens haakten in elkaar. Hij sliep bij mij, ik at bij hem. Stilden elkaars huidhonger, maakten dezelfde grapjes op hetzelfde moment. We kookten voor elkaar, gaven elkaar de emotionele veiligheid die we hard nodig hadden en hielden van elkaar. Lazen samen de krant, wandelden, praatten, lachten, kampeerden, naar de sauna en vreeën als nooit tevoren. Hij leerde vol trots mijn dochter fietsen. Er was humor, creativiteit en een huiverige intimiteit. Liefde.
Ik kreeg rust. Leerde de waarde kennen van een duurzame relatie. Zo dicht bij elkaar en toch ieder zijn eigen plek. We woonden samen, in twee huizen, naast elkaar. De ideale omstandigheden voor ons allebei. Ons eigen leven, in volledige verbondenheid.
Maar sprookjes hebben een houdbaarheidsdatum. Krap twee jaar, in dit geval. Buurman liep vast. Wist het niet meer. Wat moest hij aan met zijn leven, zijn toekomst, zijn ambities? De depressie sloeg toe. Geen ruimte meer voor ons en bij nader inzien toch wel lastig, een relatie met een vrouw-met-kind. Want een kind, dat had hij nooit gewild. Het paste niet in zijn verwachtingen van het leven, wat die dan ook zijn.
De mededeling kwam op een fout moment. En ook te laat. Waar ik nog voor wilde vechten, was kennelijk voor hem al een uitgemaakte zaak. Het was over. Geen periode van bezinning. Uit. Liever alleen door het leven, dingen voor zichzelf uitzoeken. Vrij zijn, zonder agenda, spontaan kunnen leven. Maar wilde ook mij niet kwijt uit zijn leven. Hij huilde toen hij het gezegd had.
Laatste restje gezond verstand
Rozen worden nooit tulpen, schreef een wijze vrouw. Er is geen knop om een relatie om te zetten in vriendschap. Het is het één of het ander.
Evengoed, na de mededeling hebben we alsnog de gesprekken die normaalgesproken voorafgaan aan het beeindigen van de relatie. Er ontstaat weer een begin van een vernieuwde vriendschap. Toch wordt hij na een paar weken boos als ik vraag hoe zijn weekend was, wat hij gedaan heeft. Ik moet vooral niet denken dat hij zo snel een ander heeft. Zegt hij. Wil geen contact meer. Zegt hij. Alsof hij het opnieuw uitmaakt. Zegt hij. Intussen blijf ik geduldig, en wacht tot hij zichzelf weer bij elkaar heeft en beseft hoe belangrijk wij voor elkaar zijn. Ik heb de tijd en wil hem ruimte geven. Intussen voel ik me radeloos worden.
Een laatste restje gezond verstand en nog wat vrouwelijke intuïtie zeggen mij op een dag dat er iets gaande is. Helaas heb ik gelijk, er is een Ander. Ook al zijn er pas 3 maanden voorbij sinds onze breuk. Voordat ik haar zag, wist ik al dat ze 10 jaar jonger zou zijn dan ik en 10 kilo lichter. Ik kom haar op een dag tegen als zij zijn fiets pakt. Ze vertelt me dat ze terug wil naar het verre land waar zij lange tijd gewoond heeft, 'maar dan moet hij wel mee'. Zij doet vriendelijk, ik blijf beleefd. Gooi geen zoutzuur in haar gezicht. Voel alleen een onzichtbaar mes in mijn rug.
We zijn weer 3 maanden verder. Zij is bij hem ingetrokken, ik heb dus een nieuwe buurvrouw. Nu heb ik uitzicht op hun huisje-boompje-beestje-spel op de plaats waar ik tot voor kort heel gelukkig was, pal naast mijn deur.
Gek, ik weet wat ze eten, waar zij slaapt en ken de lieve woordjes die hij tegen haar zegt in bed. Zij gebruikt mijn handdoek en draagt mijn jas. Ik mag alleen kijken en niet aankomen. Moet toch ook vreemd zijn voor haar en ik begrijp niet dat zij dat wil.
Ik slaap slecht, denk bij elk geluid dat ik ze hoor. Ik eet nauwelijks. Ik huil en huil en huil. Ik zie de man van wie ik zoveel hield met een andere vrouw en weet dat hij nu lacht en vrijt en geniet met haar. Het voelt als een laag verraad, na alles wat hij heeft gezegd. Het gaat slecht met me en hij weet het, maar is teveel in haar ban. Kilo's tranen raak ik kwijt. Niks klopt meer. Het is alsof ik niet meer besta, wat er tussen ons was doet er niet meer toe. Het leven gaat door tenslotte . Zegt hij. Het moet slijten. Zegt hij. En zegt mij vervolgens niet meer gedag op straat.
Dit kan ik niet. Dit wil ik niet. Dit verdien ik niet. Ik ben sterk, maar zo totaal machteloos. Onze eens ideale situatie is nu mijn hel geworden. Fysiek zo dichtbij terwijl de emotionele afstand kon niet groter kon zijn. Buurman verschuilt zich achter een meedogenloze onverschilligheid. Weg met Eckhart Tolle en zijn semi-spirituele 'Kracht van het NU'! Sartre had meer gelijk: l'enfer c'est les autres. Dat is míjn 'nu'.
Strak jurkje
Maar diep van binnen voel ik een kracht die sterker is. Ik lees veel, praat veel en denk na. Ik heb pijn maar ik leer. Over mezelf, over het leven. Met de zelfbeheersing van een boeddhistische monnik probeer ik niet te haten. Ben niet uit op wraak. Oordelen laat ik over aan God, want als het nodig is kan die ook knap medogenloos zijn.
Het heeft een tijd geduurd, maar de waakvlam wordt weer een lichtje. Doe de dingen waar ik niet meer aan toekwam. Ik kan weer zonder gêne hoge hakken dragen. Heb tijd voor mezelf. Zoek oude vriendinnen op. Geniet van mijn sprankelende kind. Ben blij met mijn nieuwe slanke lijf. Verwen mezelf met luxe lingerie en dure make-up. Koop een strakke spijkerboek. Heb onverwachte ontmoetingen met nieuwe blije mensen. Draag mijn haar los. Lig bloot in de zon. Ik zoen met een mooie vrouw. Ik dans. Ik straal weer af en toe. Herinner me zijn passiviteit, somberheid en stuurse buien en schud al zijn zwaarte van mij af!
En op deze laatste mooie herfstdag, kom ik haar weer tegen. Amper een half jaar na hun eerste ontmoeting. Ze draagt een strak jurkje, waarin de vormen van een nieuw buurkindje zich al aftekenen. Het kind van de man die geen kinderen wilde. Die niet meer wilde reizen. Ik wens ze veel succes in het verre land. Ze zullen het nodig hebben.
Veronica Monnik .
